Blog

Niezachowany do naszych czasów starożytny Kolos Rodyjski, dobrze wszystkim znana Statua Wolności czy polski Jezus ze Świebodzina o 3 metry wyższy od pomnika Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro – co łączy tak różne przykłady? Nie tylko skala. Także to, jak bardzo takie obiekty zmieniają okolicę, w jakiej się znajdą. Zapraszamy Was na subiektywny przegląd miejskich rzeźb i posągów, które nie tylko generują duży ruch turystyczny, ale i znacząco wpływają na wygląd miejskiej tkanki.

Anish Kapoor „Cloud gate”, Millennium Park, Chicago, U.S.A.

Idealnie gładka i lustrzana powierzchnia sprawia, że dzieło wygląda bardziej jak niezidentyfikowany obiekt z kosmosu niż dzieło rąk ludzkich. Inspiracją dla artysty była po prostu rtęć. Coś tak zwyczajnego zostało przekształcone w jedno z najsłynniejszych dzieł sztuki współczesnej na świecie! Tym, co jest niezwykłego w tej rzeźbie to to, że odzwierciedla zmieniające się pory dnia i roku, dzięki czemu nigdy nie wygląda dokładnie tak samo.

Louise Bourgeois „Maman”, National Gallery, Ottawa, Kanada

Ta rzeźba to z pewnością wyzwanie dla osób cierpiących na arachnofobię. Artystka stworzyła wysoką na ponad 9 metrów rzeźbę pająka o gigantycznych odnóżach, w którego ażurowym odwłoku znajdują się marmurowe jaja. Pierwsza rzeźba została stworzona na zlecenie muzeum Tate Modern. W kolejnych latach artystka powołała do życia całą serię ogromnych pająków, które znajdują się w muzeach na całym świecie. Choć rzeźba przyprawia o dreszcze, dla artystki pająk jest symbolem matki – dbającej o dom i tworzącej rodzinne więzi.

Igor Mitoraj „Ikar upadły”, Dolina Świątyń (Valley of the Temples), Agrigento, Włochy

Polski artysta znany jest ze swoich wielkoformatowych rzeźb nawiązujących do kultury antycznej. Jego wizerunki Ikara, Erosa, Centaura czy Marsa przykuwają wzrok nie tylko klasycznym pięknem, ale także sposobem, w jaki wyeksponowane są w przestrzeni. Doskonałym przykładem jest rzeźba „Ikar upadły” znajdująca się w Dolinie Świątyń w Agrigento. Posąg leży tak, jakby rzeczywiście spadł przed chwilą z nieba – z oderwanymi kończynami i złamanym skrzydłem.

Damien Hirst „Verity”, Ilfracombe, Wielka Brytania

Ten ponad 20 metrowy posąg jak zwykle w przypadku tego artysty budził (i wciąż budzi) wiele kontrowersji. Gdy spojrzymy na niego z jednej strony, zobaczymy nagą kobietę w ciąży trzymającą miecz i wagę – atrybuty sprawiedliwości i prawdy. Gdy jednak spojrzymy na dzieło z drugiej strony, ujrzymy, że kobieta ma odsłonięte mięśnie i narządy wewnętrzne, jak na anatomicznym modelu, prezentując rozwijający się w niej płód. Co ciekawe, zarówno twarz, jak i postura kobiety, przypominają rzeźbę baletnicy autorstwa Edgara Degas.

Tadeusz Kantor, „Krzesło”, Wrocław, Polska

Krzesło, podobnie jak parasol, było chętnie wykorzystywane przez artystę w swojej twórczości. Jako przedmiot codziennego użytku pozbawione jest jakichkolwiek wartości i właśnie nad tym zwyczajnym obiektem Kantor się pochylił. Ogromne krzesło, porzucone gdzieś w przestrzeni, miało zaskakiwać odbiorców swoją absurdalnością – byciem nie na miejscu – i jednocześnie sprawiać, że dane otoczenie zyskuje dzięki temu przedmiotowi artystyczny charakter. Wrocławskie krzesło to nie jedyna taka realizacja. Drugie znajduje się obok prywatnego domu Kantora w Hucisku pod Krakowem.

Alexander Calders „The Flamingo”, Federal Plaza, Chicago, U.S.A.

Wielkie metalowe rzeźby w czerwonym kolorze są znakiem rozpoznawczym tego artysty. Na tle szarych ulic i szklanych wieżowców takie konstrukcje od razu przyciągają wzrok – i kolorem, i abstrakcyjną formą, obok której nie można przejść obojętnie. Są doskonałym przykładem tego, jak współczesna sztuka może zdobić miejską przestrzeń, nadając jej w ten sposób wyjątkowego charakteru. Rzeźby Caldersa znajdują się m in. w Portugalii, Niemczech, USA, Kanadzie i Francji.